Zware kost

Hij zette de typemachine aan en begon te typen. Opruien… Hij gaf een knikje naar de foto van Simon Wiesenthal op zijn bureau. Een veel te snel afgespeeld filmpje raasde door zijn hoofd. Hitler, Mussolini, Haider. Wilders, de KKK.

“En het gaat maar door.” zei hij op ernstige toon. Had hij maar een computer, verzuchtte hij. Hij had al een heel stuk getikt, maar het zat vol typfouten. Hij had in zijn boek het Boedapest van zomer 1953 bereikt. En eigenlijk vond hij dat een mooie plek en tijd voor een cliffhanger. ook voor zichzelf. Even een eindje eraan breien en volgende week verder schrijven. En nu een weekend vrij. Het was negen uur, zei de oude klok aan de muur. Aan de ene kant vond hij het schrijven fijn. Aan de andere kant had hij vóór het afmaken van deze potentiële bestseller al tabak van het onderwerp. (Hij had er overigens nog geen bestseller geschreven.) Hij verlangde terug naar de dromerige blik die hij ooit had gehad.

Marc