Zonnebril

“Zonnebril”

Ik pakte een mandje, liep door het poortje heen en daar stond ze bij de koeling. Een frêle vrouw wier blonde haarverf gedeeltelijk uitgegroeid was. De zonnebril die op haar voorhoofd stond, gleed naar beneden op haar neus. Ze hield de zonnebril op en dat intrigeerde me. Zwarte gehakte schoenen, een strakke zwarte spijkerbroek, een zwart shirt met décolleté en een lange zwarte jas die openhing. Nieuwsgierig liep ik achter haar aan, hopende dat haar winkelgedrag me iets zou vertellen over haarzelf. Tijdens het winkelen kwam ik haar nog twee keer tegen met haar zonnebril op. Haar leeftijd was moeilijk in te schatten, maar ze had een mooi gezicht. Peinzend liep ik met mijn mandje in de hand naar de kassa’s, legde wat boodschappen op de band en draaide me half om. De vrouw stond achter me. Ik wilde mijn lege mandje in de stapel schuiven en gooide onhandig een aantal mandjes op haar voeten.
“Sorry”, stamelde ik. Zo onhandig was ik normaal nooit.
“Maakt niet uit, geen probleem”, zei ze lief.
Nu wist ik nog niets over haar. Ik keek nog één keer om terwijl ik naar buiten liep. Buiten stopte ik mijn boodschappen in de bagagekoffer, haalde mijn scooter van het slot, stapte op en reed weg. Voor me reed een vrouw op een fiets. Haar blonde haar was gedeeltelijk uitgegroeid en als ze haar gezicht draaide dan zag je een glimp van haar zwarte zonnebril. Een leeg kinderzitje zat vast op de bagagedrager. Dit was eigenlijk meer informatie dan ik wilde hebben. Ik zette mijn zwarte zonnebril recht op mijn neus en passeerde haar.

Jeroen