Zoetwaterdier

“Nachtzuster… Doe iets aan de pij-ijn…”

Zeurt in mijn hoofd, als ik naar het ziekenhuis rijd. Ik ga op bezoek bij Babette, een oude schoolvriendin, waar ik nog steeds contact mee heb. Ik heb van een wederzijdse vriend gehoord dat ze tijdens haar dienst als nachtzuster onwel is geworden. En daarna voor onderzoek is opgenomen. Dat is alles wat ik ervan weet. Ik kom rustig de kamer binnen en schrik een beetje van haar mooie gezichtje, zo bleek ken ik haar niet. Ze doet haar ogen open en kijkt me scherp aan.

“Hoi Babs, meid. Je liet me schrikken.” zeg ik (te) luchtig.

“Wie bent u? Wat wilt u van me?” zegt ze fel. “Wie is Babs?” zegt ze nog als ik al de kamer uit loop. Ik voel me verdrietig, en tegen haar praten voelt zinloos. Ik moet naar de wc en wil nu gewoon naar huis. Op de steriele gang kom ik een jonge verpleegster tegen.

“Mevrouw de Waard? Ja, die was gisteren al zo. Nog iets erger. Trok het infuus eruit, en schreeuwde moord en brand. Verder is er nog iets bekend, zegt ze. Ik denk aan Bernhard. Maar die ga ik niet bellen om hem sterkte te wensen. Haar jaloerse vriendje. Echte vrienden waren we nooit. Ik vond hem altijd een beetje kak.

“Hij weet niet eens dat ik hier nu ben, en dat gaat hem niks aan.” zeg ik hardop tegen mezelf. En die zuster weet ook niet hoe ik heet, het klinkt misschien gek, maar dat vind ik een fijne gedachte. Als ik mijn handen aan het wassen ben, hoor ik een bekende stem met “mijn” verpleegster praten. Of Babette nog in hetzelfde stadium zat (ja) en of er meer bekend is over haar (nee, morgen wordt ze verder onderzocht.) Ik hoor zware stappen op de gang, ik ga zachtjes weer de wc in en doe voorzichtig de deur op slot. Ik hoor de deur naast me dichtknallen en op slot gaan en ik maak dat ik hier wegkom. Ik voel me als in een B-film, loop de afdeling af, en ben opgelucht als ik voor mijn gevoel eindelijk in mijn autootje zit. Ik zet mijn zonnebril op en rijd weg.

Marc