Willem

Willem haalde een USB-stick uit zijn zak. “Al mijn favoriete cd’s voor in de auto.” zei hij tegen Linda, zijn moeder. Dat was wel een bijzonder vage manier om te vragen of hij haar auto mocht lenen.

“Wie zegt dat jij mijn autootje mag lenen?”, plaagde ze. “Tuurlijk. Je moet wel even tanken, anders kom je niet ver. En als je dan toch zin hebt om te rijden, kun je dan ook wat boodschappen halen?” Willem knikte. Ze gaf hem een lijstje. Bier, melk, koffie, brood, croissants, spaghettisaus en gehakt.

Mooi, dacht Willem. Niet veel boodschappen, tijd zat, ik ga lekker naar de Lidl. Dat is een lekker ritje. Onderweg even lunchen, Pink Floyd over de speakers. Toen hij de boodschappen had gehaald, bleek het kofferbakslot gammel, zodat de kratten op de achterbank moesten, en hij moest rijden met een wiebelende achterklep. Bij het bungalowpark stopte hij even om toch te proberen om de koffer te sluiten. Maar tevergeefs, en het ging ook nog harder waaien. Gelukkig was hij bijna thuis. Ondanks het nerveuze gewapper en de trillingen van die klep reed dat oude Kadettje best lekker.

Marc

(Schrijven met USB-Stick, croissants koffer en bungalow)