Vader

Bij vader.

Denk ik het eerst.

Aan mijn eigen vader.

Daarna aan Maarten Biesheuvel.

De schrijver.

Met zijn vrouw Eva.

Zijn steun en toeverlaat.

In een gesprek roept.

Hij zijn vader aan:

“Vader, waarom hebt u mij verlaten.”

En ik ben uiteraard ook een vader.

En net als bij Maarten.

Manisch Depressief.

En ik heb een vrouw Ans.

Mijn steun en toeverlaat.

Dit betekende dat ik er als vader.

Niet altijd was voor de kinderen.

Ik heb ze niet verlaten.

Maar ik was er ook niet altijd.

Vriendjes konden echter altijd spelen.

Als ik er last van had kon ik naar mijn slaapkamer.

Mijn bovenkooi om in termen van Biesheuvel te blijven.

Zoals Biesheuvel het hele gekkenhuis in een nacht.

Met een centimeter kon verzetten.

Had ik ook heel wat gekkigheden.

Vaker was ik echter depressief.

Een stemming waarbij ik niet actief.

Voor de kinderen kon zorgen.

Wel heb ik ze naar elk popconcert of gamebeurs met mijn bus gebracht.

Dat lag binnen mijn macht.

Ze zijn nu allebei volwassen.

En leven hun eigen leven.

Naast die van hun vader.

Die nog steeds Manisch Depressief is!

Bob