Superman’s Cape Deel 1

Michael wist het allemaal zo goed niet meer. Michael Caruso. Filmregisseur, de grote M.C.. Hij had ze allemaal gefilmd, bijna.. de grote namen. Veel acteurs en cameramensen werkten graag met Michael. Alle regisseurs moeten een passie hebben voor wat ze aan de magische chemische drager toevertrouwen. Maar Michael had het talent om het complex ego / passie / temperament te doseren. Hij werd nooit kwaad als een acteur ineens andere ideeën had over een scène. Of een cameraman. Hij was een van hen op dat moment. Liet ze ook regelmatig hun alternatief proberen. Vaak kwamen daar mooie dingen uit. Even vaak bleek dat, vaak met hilariteit als gevolg, nét niet te werken. En dan werd meteen duidelijk voor de anderen, en soms ook voor hem, waarom zijn versie toch de beste was. Soms ook voor hem, want soms voelde hij het van tevoren wel, zonder te weten waarom. Hij voelde zich meer een psycholoog die films maakte, dan een regisseur.
Maar nu, wist hij na bijna dertig jaar niet meer hoe hij het moest aanpakken. Een film die hij al jaren wilde maken. Met de gedroomde acteur voor de hoofdrol. De auditie was al een kwelling geweest. Alex Blair was er geknipt voor en hij vond hem meteen al aardig en intelligent. Maar hoe maak je in vredesnaam Superman’s Cape met de grootste, meest puristische fan van de originele boeken!? Hij had ze alle drie gelezen. En het halve script speelde zich af voor het eerste boek. Alex stelde nu al kritische vragen waar Michael geen antwoord op had. En daar leek hij van te genieten. Nee, hij vond Alex al een stuk minder prettig om mee te werken.

Marc