Sonja en Harald

Bij Harald at ze iets wat ze nog nooit had gegeten. Boeuf bourguignon. Ze vond het heerlijk, het scheen een specialiteit van hem te zijn. Toen hij aanbood haar zijn badkamer en slaapkamer te laten zien, wimpelde ze dat op voortvarende wijze af, alsof ze daar ervarener in was dan ze zelf dacht. Ze vond hem leuk, maar om meteen bij hem in bed te belanden was weer twintig stappen te ver voor haar. En, ze wou eerst eens kijken hoe het zou gaan met Carla, waar ze platonisch weg van was. Waar ze ook nog niks van had laten blijken.

“Kan ik helpen?”

“Nee, ik ben al bijna klaar.”, zei Harald, die in de keuken aan het rommelen was. Ze nam plaats op de zwarte leren bank. Harald zette koffiemelk en suiker en een grote koffiekan op tafel en gaf haar een kopje, en schonk haar in, en nam zelf ook. De lepeltjes stonden er ook al.

“Drink jij hem zwart? Bah…” zei Harold plagerig, en ging naast haar zitten zonder poging tot toenadering. Blijkbaar was hij stiekem opgelucht dat hij geen moeite meer hoefde te doen.

“Suiker en melk? Weet je wel hoe koffie smaakt?” was haar repliek. Harald was even stil.

“Ik was nergens op uit hoor…” Zei hij op een aarzeltoontje. Ze dronk zwijgend haar koffie op. Mannen!…

“Ik denk dat ik maar eens ga, ik ben moe.” zei ze na het eerste kopje.

“Prima.” zei hij en gaf haar haar jas.

“Bedankt voor het heerlijke eten!” zei ze nog.

“Graag gedaan, Sonja.”

Eenmaal thuisgekomen, zag ze dat hij haar ge-sms’t had.

Of ze meeging naar Star Wars.

“Graag” was alles dat ze terugstuurde.

.  .  .  . Harald had zich de hele avond als een gentleman gedragen, zonder terug te komen op anderhalve week geleden. De film was indrukwekkend geweest. Ze liepen naar buiten. Het was erg stil op straat. Onheilspellend. En het geluid van de ritselende bladeren versterkte dat gevoel.

“Vreemd…” zei Sonja. Zo stil… beetje griezelig.”

“Het is tweede kerstdag.” constateerde Harald.

“Dan nog. Zie je die lucht? Hoor je…” Hij knikte sec.

“Iewww…” Boris, de kitten van de De Vriesjes. Hij kon niet echt miauwen, het was meer klaaglijk piepen.

Eenmaal thuis keek ze naar buiten. Bijna de hele straat was al donker, en dat was niet gewoon. Toen ze Harald wilde bellen, deed haar telefoon het niet. En nu was de lucht echt opvallend groenig. Ze mompelde “onzin…”, deed de gordijnen dicht en dronk een biertje. Daarna kroop ze in haar onderjurk in bed en viel in slaap.

Marc