Personificatie

Weemoedig sla ik mijn bladzijden om, inclusief mijn kaft. Ik sta nu rechtop op de leestafel, en draai mij geïnteresseerd om naar de pocket naast mij.

Een snelle blik op de kaft zegt meer dan duizend woorden, zegt mijn auteur wel eens. Ik ben het niet met hem eens, niets is mooier dan het geschreven woord. Ergens denk ik dat hij er ook zo over denkt. Toch werp ik uiteraard mijn blik op de kaft. Een pistool tegen een bloedrode achtergrond.

“Volgens mij ben jij een misdaadroman”, zeg ik tegen het kleintje. Ik bespeur een neerbuigende ondertoon in mijn eigen stem. De pocket knikt bevestigend.

“Klopt, ik ben hartstikke nieuw en ga het helemaal maken”. Mijn competitiegevoelens beginnen op te spelen.

“Verder dan mij kom je toch niet vriend, ik ben de best verkopende debuutroman in Nederland ooit. Meer dan één miljoen verkochte exemplaren.” Met onverholen trots kijk ik op dat in één hand passende flutboekje neer. Zou het jochie nu gaan huilen? Niets van dat alles.

“Ik ben makkelijk te lezen. Ik ben spannend. Mensen kunnen niet wachten tot ze mij uithebben!” “Dát kan ik me voorstellen”, zeg ik lachend tegen Klein Duimpje.

“Nee, waar ga jij dan over? Waarom hebben één miljoen mensen jou gelezen?”

“Ik ga over ziekte, ik ga over de liefde, ik ga over het leven.” Triomfantelijk kijk ik naar dat misdaad verhaaltje.”

“Echt waar? En wat vinden mensen dan van jou?”

“Mensen worden door mij geraakt, voelen zich ontroerd.”

“En ben je daar blij mee?”

Mijn blik blijft hangen op de boekenkast, ver boven de kaft van de dreumes. Bedremmeld denk ik aan de vele ezelsoren, aan mijn soms met tranen bedekte bladzijden. Vertwijfeld kijk ik naar het misdaad romannetje.

“Nou, soms zou ik wel wat luchtiger willen zijn.”

“Zoals een misdaadroman?”

Ik zeg niets meer.

Jeroen van Werkhoven