Pater Lindemans

Pater Lindemans liep in gedachten over de brug. Het waaide. Zijn witte haren wapperden in de stevige bries. Eigenlijk had hij het wel gehad met de zwaarwichtige beschouwingen over schuld, zonde en vergiffenis. Hij wilde liefde uitdragen voor mensen en de grote wereld om hem heen. Die bliksemende man in de wolken had afgedaan, vond hij. En hij besloot de gewichtige boeken, die eigenlijk alleen stonden te verstoffen in zijn boekenkast, in een rookoffer te laten opgaan. Die boeken brachten alleen een donkere versluiering over waar het voor hem écht over ging. In dit stille bos was een verlaten kapel. Op een vrije zaterdag was het zover. Met zijn zijspan vol wierook en de oude boeken pruttelde hij naar de kapel. De stapel brandde meteen als een fakkel, en verspreidde de geur van wierook en brandend papier. Toen alles verbrand was, voelde hij zich kilo’s lichter. Ineens hoorde hij geritsel. Geschrokken keek hij om zich heen. Een oude vrouw had hem tijdens zijn ritueel betrapt. Het enige wat ze zei was “Wat mooi…” Hij kende haar niet, en zo snel als ze opdook, was ze alweer weg. Toen hij wegreed begon het ineens te stortregenen. Alsof het zo bedoeld was…

(Snelschrijven met versluiering, brug, rookoffer en de grote wereld)

Marc