Pascal de hond

Kees hoorde en voelde een warme adem in zijn nek. Hij deed zijn ogen open, nadat hij een tik tegen zijn wang voelde. En ja hoor, de jonge labrador had zonder moeite de slaapkamerdeur open gekregen.

“Hee Pascal! Ga je mee, lopen?” zei hij.

De hond kwispelde en keek hem nieuwsgierig aan. Kees trok zijn spijkerbroek en jas aan over zijn pyjama en liep met Pascal naar buiten. Toen Pascal iets teveel interesse had in een uit de kluiten gewassen rooie kater, corrigeerde hij hem alsof hij al jaren met hem wandelde. Even later had de lobbes wel erg veel aandacht voor een foxterriër met een onderbroekje aan. Ze was duidelijk zo loops als maar kon. En weer was Pascal zó te corrigeren. Dat was met Wubbo wel anders geweest. Dat was een vuilnisbakkie geweest, een kruising golden retriever-klikoterriër. Zijn eerste hond. Toen hij zich nog bezighield met ruimtevaartmodellen bouwen. Het was vijftien, zestien jaar geleden dat Wubbo was gestorven. Van ouderdom. Hij had hem altijd gemist, tot hij eindelijk naar het asiel was gegaan en Pascal effectief hém had uitgekozen. Hij maakte de band los en gooide een rubber balletje in de vijver. Pascal blafte enthousiast en liet zich als een zak aardappelen in het water vallen. Hem nat spattend. En daar was ineens die fox weer. Tot zijn verbazing verdedigde de labrador de bal, door te grommen naar de terriër. Die zette het op een lopen, met een afgezakt slipje, tot vermaak van Kees. Maar nu wilde Pascal, met de bal tussen zijn tanden, niet het water uit. Deze eigenwijze hond zou toch nog een uitdaging voor hem zijn in de komende zomer.

Marc