Paoble

“Fijn dat je deze ruimte hebt gehuurd, jongen.” zei mijn vader enthousiast. “Ideaal voor een galerie.” Ik had bijna gezegd wat ik dacht.

“Van… van deze ruimte, dit fraaie pandje kan ik een mooie winkel maken papa. Wat verf, wat zorg en een paar handige mannetjes.” Papa knikte, en maakte een gebaar van “Ik ben er ook voor je”.

“Van die ouwe makker van jou, Ernesto.” had ik net tegen kunnen houden. Papa had de schurft aan Ernesto. Ze hadden samen, zo leek het, een eeuwigheid geleden bij elkaar op school gezeten. Ik had vaak moeten horen wat voor een schoft hij wel niet was. Ondertussen was diezelfde “schurk, viezerik!” een goede vriend van mij. Ik noemde hem altijd Paolo, naar zijn favoriete spits. Toen ik hem leerde kennen, noemden zijn vrienden hem al zo. Hij had me verzekerd dat dat iets van ver na de schooltijd was. Dus dat zou geen nerveus gedoe met mijn vader geven. Als ik zei dat ik met mijn makker Paolo er op uit ging, vroeg mijn vader niks meer, blij dat ik vrienden had. Het was een schitterende dag in mei. Ik was schilders aan het ronselen, na een paar bedrijven gebeld te hebben, besloot ik Paolo te bellen. Misschien had hij het nummer van een goede zelfstandige.

“Ik had me bijna versproken, grote broer Paolo!” zei ik quasi theatraal.

Ernesto grinnikte.

“Waarom bel je me eigenlijk, geliefde zoon van de heilige snijboon van mijn oude klas?” Hij plaagde me daar vaker mee.

“Heb je tip voor een schilder, boze louche man?” In die trant reageerde ik dan vaker.

“Ik wil je wel helpen. Als onderdeel van de huur.”

Wat aardig. Ik accepteerde dat aanbod. Hij verdiende al niet veel aan dit pand, en hij bood me dit er op de koop toe bij aan. Opgewekt ging ik naar huis. Die avond zat ik lekker te schrijven aan mijn ooit te verschijnen? boek. Een cliffhanger, zo ongeveer halverwege. Het werden dan twee handzame boeken, in plaats van één dikkerd. Dat had ik zo bedacht. Ik schreef nog twee scènes en daar had ik mijn voorlopige einde.

Marc