Mijn leven na Electric

Zelden was er zo’n spectaculaire eendagsvlieg in de Britse muziek als Electric. Schijnbaar vanuit het niets is er de enorme hit “My radio talks to me”. Tijdens de opname van de eerste elpee is er al ruzie in de band. Toetsenist Ian “Pulsar” Blake is op alle nummers te horen, maar als de plaat uit komt is hij er al niet meer bij. Een tweede elpee wordt niet meer gehaald. Het enige dat ze effectief nog opnemen is de geflopte single “I don’t care!”. Bij een brand in de studio, waarbij zanger Mike Green ternauwernood aan de dood ontsnapt, verbranden alle demo’s voor die tweede plaat, en ook de instrumenten gaan in vlammen op. Na geruchten over drugs en belastingontduiking wordt niets meer van de band vernomen. Tot Pulsar zijn boek uitbrengt.

Ik kende in die tijd alleen “My radio” en vond hem geweldig. 32 jaar later las ik het boek, en luisterde voor het eerst naar de elpee. Een hypnotiserende plaat. Eigenlijk is die éne single heel anders. Maar ik ga het hebben over het boek.

Pulsar, Ian, is geen schrijver. Het boek is net een interview, maar dan zonder de vragen. Ian beantwoordt een onbekende interviewer. Als je daar niet van houdt, raad ik je aan een ander boek te lezen. Maar als je een vrij nauwkeurig tijdsbeeld wilt van de muziekbusiness van de jaren tachtig, door een bevlogen musicus, dan kun je je geen buil vallen aan dit boek. Alleen heeft Ian af en toe de neiging om flink af te geven op zijn voormalige mede bandleden. Gelukkig houdt de onbekende interviewer hem strak. Ian is trouwens nooit echt gestopt met muziek maken, in zijn privéstudio is hij actief gebleven. Na al die jaren komt er een cd van hem uit, in het verlengde van Electric. Het boek noemt hem als het eigenlijke en enige brein van Electric. Dat lijkt me lichtelijk bluffen, maar ik ben benieuwd. Of zijn radio nog tegen hem praat.

Marc