Mijn eerste liefde

Op de basisschool had ik wel vaker belangstellend naar meisjes gekeken, maar dat werd nooit echt wat. Bella was al “met” Gijs, Aafke zag me niet eens staan en Tonnie keek wel errug scheel achter haar dikke brilleglazen -> Mijn eerste echte afknapper. En zo kwam ik vrij geruisloos op de nutsmavo terecht. En daar zat ook een opvallend lang – maar mijn groeispurt had nog geen zin dus vergeleken met mij was ze lang – meisje met chocoladebruin haar, dat in de zon roodbruin kleurde, sproetjes en pientere groene ogen die zo in mijn ziel leken te kijken. Freya Botters. Ik was dertien – en een half – en zij bijna vijftien.

“Frij-a? Hoe schrijf je dat?”

Ze pakte m’n zwarte balpen en schreef in een sierlijk meisjeshandschrift Freya op mijn pols. Die avond ging ik douchen en kwam er heerlijk ruikend naar mijn nieuwe zeep achter dat haar naam helaas al aardig vaag werd. Na een tijdje kwam ze bij me langs. Gezellig, we speelden wat spelletjes op mijn Atari en luisterden naar Lunar. Ik kende nog geen meisjes die daarvan hielden, ik was zelf fan. De volgende keer gingen we naar haar huis, waar verder iedereen weg was. We luisterden naar de mysterieuze klanken van Waldwolf.

-Ich bin dein starker Mann… -Du bist mein starker Mann…

galmden we mee, lacherig, ik voelde me een smurf. Na wat cola en chips gingen we

naar haar slaapkamer, knuffelden en streelden elkaar met alleen onze onderbroeken nog aan. Vielen blozend bij elkaar in slaap. Tijdens de voorjaarsvakantie bleef ik thuis en, Freya ging met haar familie naar een bungalowpark. Na die vakantie kwam ze een beetje nerveus zeggen dat ze nu “met” Jeffrey was, ja die… de keeper van het schoolvoetbalteam. Verbouwereerd wenste ik haar veel geluk, waarna ze zwijgend vertrok. Daarna verdween ze stilletjes uit beeld doordat we elkaar ontweken en het volgende jaar ging ik naar de havo en daar ontmoette ik even later Patricia, die best wel uiterlijk van hetzelfde type was, maar iets slanker was en een warmere persoonlijkheid had. Dat duurde zo’n vijf jaar voor er langzaam de klad in kwam. En sinds die tijd ben ik alleen gebleven.

Pas viel me een vrouw op bij de bloedbank. Ze had een groene jas aan en liep toen net het gebouw uit. Ik was met een mok koffie op weg naar de tafel na het bloed geven. Toen ik aan die tafel zat drong pas door dat ze sprekend leek op Freya, maar dan met een brilletje op.

Nog steeds even mooi, als ze het was?… Zie ik haar nog?… Wil ik dat?… Ik weet het eigenlijk niet, kleine kans, gebeurt het, dan gebeurt het maar en zie ik het wel…