Mijn chef Harry

“Komt goed, mannen. Jullie komen er wel uit, samen.” Een motiverend gebaar, en weg was Harry. De aal glipte er weer tussenuit. Het leek meer een soort van vaag obsceen gebaar. Als van een veearts. “Zo, die koe is mooi drachtig!” “Fijn.” dacht ik, daar zit ik dan. Met deze “uitdaging”. Wij willen niet meer leveren, de afnemer wil niet meer betalen. En alles wat wij toegeven, zijn we kwijt, en wordt ons weer ingepeperd door diezelfde, gladde Harry. Zonder onze producten (en de te lage prijzen die ze ervoor betalen), was dat grote bedrijf allang een klein stalletje op de Terletse jaarmarkt. Zalfjes en pleisters of zo. Maar deze onderhandelingen op schildpadtempo moesten verder. Na overleg met mijn collega ging er alsnog een offerte uit. En we kwamen ermee weg. Even grote leveringen, maar wel meer geld ervoor. Zo, Harry…

Marc