Liever even niet meer praten

Ik wilde even niet meer praten, gewoon naast haar zitten. Drinken op tafel, televisie kijken of de radio aanzetten. Maar ze had zoveel vragen, waarop ik soms antwoord had, vaak niet, en soms maakte ik met een grapje duidelijk dat ik het niet wist. In het gedempte licht keek ik naar haar sproeterige gezicht. Ze stopte met praten. En deze stilte was niet ongemakkelijk. Ze leek mijn schertsen wel te waarderen.

“Waar is je toilet?” ze plotseling.

“In mijn badkamer, op de gang, tegenover de kapstok.”

“Aha.” zei ze vervolgens, en haastte zich erheen.

Ik merkte ineens mijn droge keel, nipte aan mijn glas al lauw geworden water. Ook merkte ik hoe ik zweette. Alle ramen open, en het was nog steeds benauwd.

“Er ontbrak een handdoekje, en het zeeppompje was leeg.” zei ze. “Ik heb die douchehanddoek gebruikt.”

“Die was schoon.” zei ik luchtig. Die hing er net.

“En die douchegel uit het groene flesje. Lekker geurtje.” zei ze.

(Snelschrijven met praten, schertsen en ontbrak)

Marc