Kladblok

Het blok lag lekker open. Zijn dunne blaadjes lagen te genieten van de lucht. Die kwam ertussen. Het was gelukkig geen klam weer. Klam weer kleeft en maakt moe. Hij hield zich liever dun en licht, tot aan zijn onderste blaadjes. Al dat vocht maakt dik. Zo genoot hij van de zomer, de blauwe, lichte, droge zomer en droomde hij van zomers van een jaar rond.

Zo af en toe kwam er een oranje eekhoorn, die een paar nootjes bietste, en weer maakte dat hij wegkwam. Wat vogeltjes kwamen langs voor wat twijgjes voor een nieuw nest en een paar insecten voor de kleintjes.

En toen kwam Jan; ruw pakte hij het blok en duwde het onachtzaam in zijn tas. Jan boog zich voorover om zijn veter te strikken die los was gegaan. En daar begon het te regenen, hij was net op tijd geweest. Het blok voelde zich beklemd.

Alle blaadjes zaten samen in het blok. En het blok had maar één einddoel. Geen enkel blaadje verliezen. Was er een blaadje uitgescheurd, dan voelde hij zich niet goed. Maar zaten ze er allemaal in, en uiteindelijk allemaal volgeschreven met verhaaltjes, dan voelde hij zich volmaakt gelukkig.