Jacco de miereneter

In de tuin van de familie Miereneter was het rustig. Jacco zat onder de parasol met een puzzel van honderden stukjes. Jacco’s moeder lag scherp snurkend op de bank een uiltje te knappen voor het open raam. Jacco nam een glas roze limonade en twee mierenkoekjes. Hij verveelde zich een beetje. De puzzel was te makkelijk en dus allang klaar. Hij dacht aan Patty Capibara. Het was saai zonder haar. En dat ze soms vals speelde bij het dier-erger-je-niet, liet hij altijd gebeuren, omdat hij haar mocht. Hij ging gewoon naar haar toe. En legde een briefje op het aanrecht.

Mama, ik ben naar Patty.

Jacco

“Dag Egbert. Is Patty thuis?”

“Nee, Patty is naar dansles bij juffrouw Pauw”, zei Egbert, Patty’s vader. “Wil je een graankoek?” Bah, dacht Jacco, zo droog. Hadden ze geen mierenkoeken? Hij was dol op mierenkoek. Hij bedankte en ging naar de dansschool. Bij de dansschool was de les in volle gang. De dieren dansten, sommigen wat eleganter dan de anderen. Zelfs Nina Nijlpaard danste soepel. En daar was Patty. Ze zag er prachtig uit en danste heel vlot en lenig. Patty stopte en wenkte hem.

“Kun je dansen Jacco?”

“Nee.”

Juffrouw Pauw instrueerde hem voor een makkelijk dansje. Het duurde niet lang of hij danste aarzelend met Patty.

“En hup! Beentjes van de vloer.” zei juffrouw Pauw.

Sindsdien waren Patty en Jacco samen op dansles. En zowat onafscheidelijk.

Marc