In de Bench!

Soms raak ik nog wel eens ontremd.

En scheld mijn liefste vrouw helemaal verrot.

Ik slinger haar van allerlei naar haar hoofd.

Ik geef haar dan de schuld van mijn ziekte.

En begrijp me goed.

Dit gaat niet op fluistertoon.

Maar met veel volume, lawaai.

Angstaanjagend.

Om bang van te worden.

Ik laat iemand dan ook niet met rust.

Het houdt pas op als ik na een uur of 2  (à) 4 eindelijk uitgeput in mijn bed ga liggen slapen.

’s Nachts als ik wakker word, schaam ik me de ogen uit mijn  kop.

’s Morgens bied ik de ander mijn excuses aan.

Dat ik degene waar ik zoveel van houd,

zo lastig heb gevallen.

Heel oneerlijk eigenlijk.

Eigenlijk hadden ze me moeten opsluiten.

Maar voor die excuses koopt ze natuurlijk niet zoveel.

Of misschien wel helemaal niets.

En toch blijft ze bij  mij.

Mijn lieve meisje.

Ook als het de volgende dag weer gebeurt!

Wat is dat?

Echte liefde?

Ze weet dat ik het niet expres doe.

Er eigenlijk niets aan kan doen.

Maar dan hou je wel veel rekening met de ander.

Ze is een sterke vrouw.

Ze slaat zich er door.

Overigens voor die ontremmingen hebben we een oplossing gevonden.

Onze zoon en vriendin hebben een hondje.

En die luistert heel goed.

Maar soms moet die toch even gecorrigeerd worden.

Dan moet die even in de bench

Je weet wel, zo’n grootte  kooi voor een hond.

We hebben een grote bench gekocht.

Als we de ontremming aan voelen komen.

Ga ik opgerold in de foetushouding in de banch  liggen op een deken.

En ik heet Bobby en dat past er toch wel bij.

Want het is een hondennaam.

Zo nodig krijg ik nog een kalmeringsmiddeltje als snoepje.

Zo nodig wordt het deurtje afgesloten met een slotje.

En als de bui over is gevlogen,

mag ik er weer uit.

En als ik geluk heb krijg ik dan een kusje.

Maanman,