Het Twaalfuurtje

In herberg “Het Twaalfuurtje” was het stil. Robert kwam er vandaag alleen om Gwen te zien, maar ze was er niet. “Ze weet waarschijnlijk niet eens dat ik een oogje op haar heb.” mompelde hij in zichzelf. Het was altijd vriendschappelijk geweest, als ex-klasgenoten.

“Kan ik iets voor u betekenen, meneer?” vroeg de serveerster die in zijn flat woonde.

“Kan ik even naar de wc hier?”

“Natuurlijk.” zei ze opgewekt.

Na een half plasje liep hij het zaakje uit. Maakte een wandelingetje in het park. De zangvogels deden al net of het lente was. Bij de wegwijzer stond een bankje. Hij ging er op zitten en keek om zich heen. Het was stil genoeg om te lezen. Na een hoofdstuk en nog drie pagina’s Maigret hoorde hij zijn telefoontje. Een sms. En nog een. Een gemist gesprek van zijn moeder. Met voicemail. Hè, nou zat hij net lekker in het park. Haar zelfbeklag liet hij lekker aan zich voorbij gaan vandaag. Net een soap, een hele slechte. Veel intrige maar altijd dezelfde dingen, die ze zich ook nog allemaal verbeeldde. En een berichtje van Gwen?

Beste Robert.

Het was leuk om een keertje met je naar de film te gaan, en naar dat concert. Maar ik heb de indruk dat jij er meer van verwacht. Dat zit er wat mij betreft niet in. En ik weet wel dat je niet alleen voor de lekkere broodjes naar de herberg gaat. Doe maar geen moeite meer. Ik heb een andere baan gevonden. Het beste met je leven.

Gwen.

Hij wilde reageren. Haar bellen, sms’en. “Verrek! Ik heb haar nummer nooit gekregen!” Hij opende het bericht nog eens, en ja hoor. “Anoniem”

Hij ging meteen naar huis. Zette de stereo hard.

You were working as a waitress in a cocktail bar

When I met you…

Marc