Het plein

De kerktoren tekende zich in de verte af tegen de muisgrijze lucht. De straat was verlaten op dit uur dat de siësta in volle gang was. Een eenzame raaf kuierde op zijn dooie gemak aan de rand van het plein.
Alhoewel het plein leeg was, hing er nog iets van de sfeer van die ochtend. Als je heel stil was en je verstand op nul zette, dan hoorde je nog iets van de ijle kinderstemmen die hier ‘s ochtends nog geklonken hadden.
De schommel naast de fontein was leeg en bewoog een beetje door de zachte wind die er stond. Wat hadden ze er een lol gehad, Brechje en Sophie. Hoe lekker was het om te schommelen op het plein terwijl ragfijne druppels van de fontein in je gezicht geblazen werden. De andere kinderen gaven de voorkeur aan de speeltoestellen en de zandbak in het midden van het plein, maar de schommel was voor Brechje en Sophie vaste prik.
Nu lagen ze vast te slapen, maar deze middag zouden ze met z’n tweeën de lange straat uitlopen richting de kerk. Het grote meer lag achter de kerk en dat was hun bestemming. Ze wilden kletsen aan de oever van het meer. Kletsen over zichzelf en over andere kinderen, en dàt gingen ze doen.

Jeroen van Werkhoven