Hendrik

Hendrik moest aan het werk. Van zichzelf. Eigenlijk had hij alle tijd. Acht maanden, minstens. Hij logeerde in een landelijk Noors dorpje, waar het gisteren, op de tweede dag al, goed vertoeven bleek. En waar niemand wist dat hij Björn A. was, de Deense schrijver die al twee bestsellers had uitgegeven. Twee weken vakantie, om er in te komen. Wetende dat hij dan nog geregeld wat schreef. Alleen minder dan op een werkdag. Maar het kwam er nog niet van. De breuk met zijn vriendin, anderhalf jaar geleden, gonsde nog door zijn hoofd. De financiën en zo waren allang geregeld. Hij had nu een mooie eigen woning en hij zag haar nooit meer. Maar de roes van het succes van zijn tweede boek “Dans met Jack the Ripper” had hem als een roze bril en een warme wollen deken afgeschermd van de dingen die hij nog te verwerken had. En dat kwam nu los, in een voor hem nieuw dorpje dat toch iets teveel herinneringen opriep. Hij keek wat mistroostig voor zich uit. En zag dat de buurvrouw – aardig, zag er leuk uit, maar was een tikje flirterig vond hij – naar zijn huisje liep. Hij vroeg een beetje vermoeid, maar vriendelijk wat er was, toen ze had aangebeld.

“Oh sorry dat ik stoor, maar ik had appeltaart gebakken en dacht dat u misschien ook lustte.” zei ze oprecht verlegen. Hij glimlachte en nam het dankbaar aan en zette het bordje met het stuk taart in de kleine keuken.

“Heeft u alles?” vroeg ze nog, met haar knapperige accent. Ze had een prettige stem.

“Voor zover ik weet wel. Alleen doet mijn pen het niet.”

Ze liep terug en gaf hem even later twee gloednieuwe balpennen en wenste hem een goede dag.

“Tja, als ze het aanbiedt.” mompelde Hendrik tegen zichzelf. “Het gebaar hé.” Van dingen als appeltaart en een simpele nieuwe balpen kreeg hij zin om te schrijven. Na een uur krabbelen voelde hij zich een stuk beter en smaakte de appeltaart heerlijk.

Marc