Glimworm

“Gatverdamme”, zei de jongen. “Een pissebed die licht geeft.” Met de hak van zijn voet verloste hij het dier uit zijn lijden.
“Nee joh, dit zijn glimwormen”, zei het meisje.
“Oh ja?”, vroeg de jongen terwijl hij weer zo’n oplichtend beest onder zijn hak plette.
“Dus het zijn geen pissebedden?”
“Nee joh.”
“Dan heb ik er twee per ongeluk doodgemaakt, dat is ook niet aardig van mij.”
“Ik weet nog wel iets”, zei het meisje die voorproefster was van koningin Maxima. Ze pakte de geplette glimwormen en stopte ze in haar mond.
“Dan zijn ze niet voor niets gestorven”, zei het meisje. Haar malende kaken maakten krakende geluiden.
“Gvd, zei de jongen vloekend.”
“Wat is er?”, zei het meisje.
“Een wesp, daar ben ik bang voor.”
Het meisje keek geconcentreerd en razendsnel bewoog haar tong uit haar mond en krulde zich om de wesp heen. Zonder te kauwen slikte ze hem door.
“Hier krijg ik nooit genoeg van”, zei ze terwijl ze haar lippen aflikte.
De jongen bekeek het meisje met hele andere ogen dan de dag ervoor. Hij had echt géén zin meer om met haar te tongen of zo. Hij ging op zoek naar een nieuwe vriendin.

Jeroen van Werkhoven