Gisteren heerst, in alle dagen.

“Waar is dit jaar, ik ken het niet.

Gisteren heerst, in alle dagen.

Het wordt beheerst door oud verdriet.

En ik verveel je, met mijn klagen.

Echt, dat wil ik niet.”

Barend wilde net een nieuwe regel toevoegen, toen zijn 16-jarige zoon Stefan binnenkwam. Die keek hem eerst onderzoekend aan, en vroeg hem toen of hij weer therapeutisch aan het schrijven was geslagen.

“Ja…”

“Mag ik het lezen?”

Barend knikte eerst, en las het toen spontaan voor.

“Ja man…” verzuchtte Stefan en legde zijn warme grote hand op zijn schouder. “Het lijkt wel gisteren hè?”

Barend snikte, en Stefan ging naast hem zitten.

Een half jaar geleden ongeveer was Vera door een onnozele beginnersfout van een motorrijder om het leven gekomen. Ze zou met Stefan een verjaardagscadeau voor Barend gaan kopen.

“Zesendertig! Verdomme!” zei Barend en sloeg met zijn vuist op tafel. Stefan knikte naar hem. En keek somber.

“Ik ga nog even oefenen…” zei hij, en ging weg.

Na een half uur hoorde Barend hem onverstaanbaar schreeuwen, en een glas kapot knallen in de spoelbak. En eigenlijk was Barend vooral blij dat Stefan het uitte. Hij had zich blijkbaar al die tijd groot gehouden. En nu kwam het los. Na nog een half uur ging hij zachtjes de zolder op. Stefan zat met een koptelefoon op in alle stilte woest te spelen op zijn basgitaar. Een uur later ging Barend nog even kijken. Stefan lag nu met zijn kleren en sokken nog aan te snurken op het dekbed. Barend schreef  “Vera’s verjaardag!” op zijn to do-lijstje, en ging naar bed. Die nacht droomde hij onrustig.

Marc