Exit Hilde

De band speelde nog een toegift. Marcel kon het niet meer schelen. Hilde was weggelopen tijdens “hun” nummer. En alleen maar omdat hij iets te vriendelijk naar haar zin was geweest tegen Jetty. Aardige meid, maar Jetty deed hem verder niets. Toen hij doodmoe opstond en naar huis wilde gaan, zag hij haar op een afstandje, met Paul. Hij deed net of hij ze niet zag, en ze leken hem niet op te merken.

“Arme Paul, nu zit hij opgescheept met die domme, jaloerse trut!” dacht hij. Niet dat hij zulke vriendjes was met Paul. Na een verkwikkende douche en zes uur slaap kwam de opgewekte Marcel in hem weer wat bovendrijven. Nu een stevig ontbijt. Een vrouw zou toch maar een nagel aan zijn doodskist zijn, dacht hij. Complexen in wording. Na een uurtje of zo drong het pas tot hem door dat het nu écht voorbij was. Hij snikte wat, en een bonzende hoofdpijn greep hem. Maar na wat muziek, en een halve fles wijn besloot hij zich niet meer te laten koeioneren, en al helemaal niet door een barbiepop als Hilde.

Marc

(Schrijven met toegift, drijven, nagel en wording)