Estafetteverhaal

schrijf verder met:

“Kom we gaan.” zegt de vrouw tegen haar man. Ze opent de schuifpui en samen lopen ze naar buiten, de tuin in.

“Waar gaan we heen?”vraagt de man.

“Dat zien we wel lieverd.” En hup, de vrouw begint te fladderen met haar armen en vliegt de lucht in.

“Wacht even!” roept de man en meteen daarna vliegt hij haar achterna. Zo vliegen ze samen in de lucht.

“Heerlijk niet ons kleine geheimpje, dat kunnen vliegen?”

“Ja.” zegt de vrouw, “En het gaat zo makkelijk.”

“Kom laten we een stukje over de stad gaan vliegen, of heb je meer zin om over de rivier te gaan?”

“Nee.” zegt de man, “Dat deden we gisteren al, doe de stad  maar.”

“Zouden er binnenkort nog meer mensen achter komen dat je kunt vliegen zoals wij dat doen?” vraagt de vrouw een beetje bezorgd.

“Ik hoop het niet.” zegt de man, “Dan zijn we onze rust kwijt.”

Tweede schrijver:

Gelukkig is het al herfst. Het is al een beetje donker aan het worden en het is niet eens koud. Bijna iedereen kijkt televisie. De meeste anderen zitten voor hun computer. Op een nogal saai plein zit een dakloze. Hij zwaait naar ze en roept

“Hoe doe je dat?” De vliegende man schudt zijn hoofd, hij doet het wel, maar het is niet uit te leggen, dat vliegen. Bij een oud herenhuis staat een grote hond in de tuin naar ze te blaffen. Al gauw merken de vliegende man en vrouw dat van de weinige mensen die ze tegenkomen, de meesten helemaal niet naar de lucht kijken. De vrouw vindt dat wel fijn en de man vraagt zich af of het een gebrek aan fantasie is bij de mensen. Ze vliegen samen de halve stad af. Halverwege merken ze dat ze vorderingen maken, sneller, soepeler en het kost minder moeite. Toen ze samen in de derde klas zaten, droomden ze al van vliegen. Ze hadden nooit gedacht dat het echt kon, tot zij jaren later ineens de neiging kreeg om het écht te proberen. Het begon met een meter boven de grond zweven. Hij had er nog meer moeite mee dan zij. Nu zijn ze een jaar of twee verder en het gaat al heel goed.

Marc