Een lach en een traan.

Het was mei 1987. Ik was nog bezig met studeren en wel met de Postdoctorale Opleiding tot Wetenschappelijk Bibliothecaris  Richting B (Bibliotheek- en Documentatiekunde) aan de Gemeentelijke Universiteit van Amsterdam. Ongeveer twee derde van de studie had ik achter de rug (10 tentamens en enkele werkstukken).

Het elfde tentamen ging helemaal mis. Ik zakte als een baksteen met het cijfer 2. Door die klap was ik helemaal knock-out. Thuis heb ik eerst nog heel wat tranen vergoten. Ik heb toen na rijp beraad  en na gesprekken met mijn medestudenten, mijn ouders, mijn familie, vrienden en kennissen daarom maar besloten de studie te staken. Ik heb nog wel een lijst van de tot dan toe behaalde studieresultaten opgevraagd bij het secretariaat van de Vakgroep Boek- en bibliotheekwetenschap van de Universiteit van Amsterdam en deze ook gekregen.

Na deze afknapper heb ik me veel zelfverwijten zitten maken. Was ik wel gemotiveerd voor deze studie? Stond ik er wel voor 100% achter? Is mijn studiemethode wel goed geweest? Had ik wel genoeg doorzettingsvermogen? Was daarom mijn besluit om de studie te staken wel terecht geweest?

Na ongeveer een jaar op non-actief te hebben gestaan, besloot ik de nederlaag te wreken. Ik ging cursussen volgen aan het Scheidegger Instituut (typen, tekstverwerking, steno Nederlands, steno Engels, privé- en bedrijfscorrespondentie en talen) en aan de Volksuniversiteit te Venray (cursussen heemkunde, belasting, assertiviteitstrainingen en Introductie Informatica). Met al deze cursussen had ik succes. Mijn studeerkamer vulde zich met diploma’s en certificaten.

Met het behalen van deze successen heb ik natuurlijk hard gelachen. Maar onwillekeurig moest ik terugdenken aan de meidagen van 1987. Toen had ik zitten huilen. Maar waren het wel echte tranen? Ik heb me zelf de hier voornoemde verwijten zitten maken. Zelfverwijten dus. De  conclusie ligt voor de hand. Het waren tranen gelaten uit zelfverwijt. Dus geen echte tranen maar krokodillentranen.

Theo Kleeven

.