Een kater van Pim

De klad zat erin. Pim was het zat. Het was allang geen relatie meer te noemen. Geen seks is lullig, maar er was ook nauwelijks meer intimiteit tussen hen. Eigenlijk was hij vooral nog handig als logeeradres voor Manons norse kater Boris. Hij was te soft. Altijd geweest. Hij wilde wat muziek opzetten om zijn gedachten wat af te leiden. Maar de linker speaker zweeg. De bijna nieuwe dikke kabel had bijtsporen en was behendig uit de rode aansluiting gepeuterd.

Godverdomme, de vandaal.

“Geen punt van maken Pim” sprak hij bemoedigend zijn spiegelbeeld toe.

“Morgen komt ze het klotebeest halen, en dan dondert ze maar op uit mijn leven. Het enige wat ze nog doet is me met dat beest opschepen, en me als een stuk gereedschap behandelen. En zeuren!…”

…

“Ik kwam Erna nog tegen, in de Jumbo…” Oh jee, daar gaan we weer…

“We hebben alleen samen koffie gedronken en tv gekeken.” Serieus, leuke collega, verder Niks. Maar ze geloofde het niet. Ze had weer zitten vissen.

“En Willem dan, dikke Willem?” zei hij gevat. Haar lichaamstaal explodeerde. Die hele Willem – en wat er gebeurd was – lieten hem volkomen koud. Maar deze reactie was wel interessant…

“Zoek het zelf verder zelf maar uit, Pim Zwarte!” en een knal van de deur.

“Okee, fijn.” zei hij in zichzelf. Deels geamuseerd, deels opgelucht.

“Mauw!” Boris was er nog. En er afstand van doen kon hij niet. De weken daarop kwam hij – de kater net zo goed als hij – tot rust. De kater keek niet meer om naar kabels. Hij werd ook steeds liever. Soms ging hij lekker  wandelen met het beest. Toen hij haar maanden later zag in de IKEA, zag ze hem niet eens. Ze had hem met een kater laten zitten. Letterlijk. Figuurlijk dácht ze dat…

Marc