De komst van Ome Jan

Er was in de tweede helft van de jaren 60 een onverwacht bezoek van Ome Jan te Ruigoord.
Hij had er kilometers lopend op zitten om, zijn broer, mijn opa te bezoeken in ons huis. De dag erop zou mijn Opa jarig zijn en mijn vader was deze dag jarig. Ome Jan had alles gelopen vanaf Amsterdam, dacht dat het een kleine afstand was.

De familie zat dicht op elkaar in een kring in een onwaarschijnlijk grote woonkamer toen Ome Jan ’s avonds zijn entree deed.  Mijn oudoom kende ik nog niet, doch hij zou zich met dit bezoek voor het leven in mijn herinnering vestigen.

Hij is in 1899 geboren, in 1928 getrouwd met tante Betje die in 62/63 overleed. Samen hadden ze zeven kinderen die allen mee moesten werken in het bedrijf. Tuinder in aardappelen en bloembollen was hij. De schuur die ik later zou betreden lag een niveau lager dan het kleine huis. Diffuus stoffig licht prikt er door de sombere donkerte die muf en kil is. Destijds liep het grote gezin door deze schuur naar buiten om via het pad erachter bij het toilet te komen die boven de sloot was gesitueerd. De sloten liepen toen nog onaangedaan door de weidse landerijen. Ik herinner me ook ritselende zacht wuivende rietkragen toen ik eens met een motorbootje over de sloten voer. Ome Jan schoof zijn schuit door het water naar de akkers door middel van een stok. Hij zette de stok in de oever, liep een stuk mee en terug. Koeten noemden ze dit vast vergeten woord. Dagelijks bezocht en scheerde hij zijn vader, die schuin tegenover leefde.

Nu zat hij na zijn lange voettocht in ons midden. Hij was al volop in de belangstelling door het vreemde tijdstip van aankomst en zijn rijzige vitale maar oude voorkomen. Hier vulde hij de woonkamer  met verhalen die ik niet begreep maar mijn aandacht wel vasthielden. Het schijnt dat hij heel smakelijk kon vertellen. Ik zat vanwege de tijd in mijn flanellen nachtjapon tussen de tussen de visite op de bank te duimen met een zakdoek.

Al gauw verloor ik mijn aandacht voor mijn tod. Er werd iets heel bijzonders gezegd en dat wilde ik zeker met mijn eigen ogen zien, van dichtbij. Ik wilde nooit bij iemand op schoot maar voor deze  keer wilde ik wel een uitzondering maken. Ome Jan kon namelijk bewegen met zijn oren zonder eraan te komen!!! Dit moest ik uiteraard van héél dichtbij zien.

Ik kroop op zijn schoot en tot vlak voor zijn oren bestudeerde ik de autonomie van deze zonderlinge oren. Minutenlang keek ik gebiologeerd naar dit geheimzinnig gebeuren. Nadat ik zeker wist dat ik het goed in me had laten opnemen gleed ik van zijn schoot en werd schuchter opgevolgd door mijn oudste broer. De jongste kon daarna niet meer nablijven. Ome Jan genoot ervan en vulde het hele huis met zijn vrolijkheid.

Graag wilde ik dit bijzondere evenement nabootsen maar dat is me niet gelukt.

Mijn oudoom werd hierdoor niet vergeten, hij plakt als een icoon tussen mijn herinneringen.

Mei i 2016

Mirjam  van de Meerendonk

(let op, reacties op dit bericht zijn tijdelijk uitgeschakeld door een spam-aanval)