De haan kraait

Om zes uur kraait de haan en begint een nieuwe dag. Kukele kuu!

De engeltjes koesterden zich aan elkaar. Ze waren zojuist teruggekeerd in hoge goddelijke sferen na een geslaagde aardse interventie in het drukke Amsterdamse verkeer waar Jan aan een vreselijk verkeersongeluk ontsnapt was, dankzij de engeltjes. God toonde zich tevreden.

Maar toen ze beter keken, zagen ze dat Jan toch dood was. Maar het was prettig dat de engeltjes in de buurt waren. Konden deze Jan meteen naar de hemel brengen.

Toen God zag dat het niet goed was afgelopen, keek Hij de engeltjes fronsend aan. Maar aan Jan zag Hij dat hij wel blij was met ze en ook dat Jan, nu hij het eenmaal achter de rug had, alweer wakker rondkeek.’ ‘Geweldig’, zei Jan nog met een rochelstem, ‘hoe het er hier uitziet! En dat ik in de hemel zou komen had ik niet verwacht: ik heb niet zo fris geleefd en nogal eens iemand bedot.

‘Maar dat had je allang ingezien’, zei God. En hij voegde er laconiek aan toe dat ze in de hel hun handen al vol hadden aan de Echte Verdoemden. Dat er best een plek was voor kruimeldiefjes als onze Jan, die zijn kleine ondeugden nogal aandikte, door zijn overgevoelige schuldbesef. Zonder kleurrijke figuren als Jan werd het ook maar saai en God had al zo veel engeltjes.