De glimworm

Ze zag een glimworm en ze moest subiet glimlachen. Je ziet ze niet zo vaak. Ze knielde neer bij de struik waar hij op zat. Ze pakte de tas waar haar telefoon in zat om de glimworm te fotograferen. Toen,  – als donderslag bij heldere hemel – kreeg ze de haar welbekende neiging om alles dood te willen maken wat ze zag, en ze kneep de glimworm plat tussen 2 blaadjes van de struik. Hij stond toch al op de foto, dacht ze.

Zo liep Corina verder het bos in en nam haar neiging om te doden langzaam af. Het was een wonder dat zij nog geen mens had gedood want die riepen het meeste agressie bij haar op. De kleine dieren moesten het ontgelden.

Sara