De dansavond

Hélène voelde zich die avond zeker van zichzelf en ze hield van dansen. Wat ze ook wel kon, soepel dansen. Ongeacht of haar partner een beetje houterig was, of juist heel soepel. Ze vermaakte zich goed zo. Ze zat ook niet alleen op deze canapé, waar zij, tussen twee dansen in, heen was gegaan. Herbert keek haar direct aan, maakte haar een compliment over haar haar en vroeg haar ten dans. Het orkest zette een lome wals in. Ze dansten. Hélène vond het prima. Hij was een vaardig danser en beleefd tegen haar, maar om de een of andere reden liet hij haar verder koud. En dat leek omgekeerd ook zo. Daarna danste ze met Frans, die ze wel mocht. Maar die was wel erg oud voor haar. Het vinden van een geschikte echtgenoot was nog lastig. Ze had geen haast, maar alleen blijven zag ze niet zitten. Karel danste houterig, en had iets teveel aandacht voor het volle achterwerk van de sensuele Juliëtte. Nog maar een glas wijn en een dans met Herbert. Ze vond de meeste mannen er goed uitzien en de avond was nog jong. Wilhelm? Ja, dat kon wat worden. Jonas? Die kon eigenlijk niet dansen, maar ze gaf hem een zet in de goede richting. Een mooie jongen ook, vond ze. En niet zo stakerig als Herbert. Na deze dans praatte ze wat met de schuchtere Albert. Knappe man, maar hij had haar in vertrouwen verteld dat hij een -tevergeefs- een zwak had voor Frans. Na nog een dans met een snob, en met een man die al teveel van de kostelijke wijn op leek te hebben, pauzeerde ze nog even met Albert. Wiens jongere broer Martinus wel op zoek was naar een vrouw. Tevreden verliet ze uiteindelijk de danszaal. Ze verheugde zich al op de komende ontmoeting met Martinus. Hopelijk leek hij behoorlijk op zijn broer, dacht ze nog voor het in slaap vallen.

(Schrijven met -> Ze zat ook niet alleen op deze canapé, waar zij, tussen twee dansen in, heen was gegaan. )

Marc