Dag

M’n kat is net een spinnewiel. Hij ligt er altijd lui en dik bij, met z’n dikke schonken, en spint me de hele dag door. Maar heel af en toe trekt hij z’n poten in, staat langzaam op, gaapt, strekt nog eens een paar poten zo ver mogelijk uit, gaapt weer, knippert met de ogen en komt op gang. Soms weet hij nog niet waarheen het zal gaan, soms gaat hij recht naar het gat in de deur, dat voor zijn omvang is uitgezaagd. Als ik dan ook z’n staart korter zie worden en ‘t puntje alleen nog zie, ben ik alleen.

Is hij een afspiegeling van mij? Zegt hij wie ik ben? Ik geef toe, ik ben lui, ik lig wel niet maar zit de hele dag, ik spin niet maar maal wel. Misschien gaat hij naar z’n liefste. Ik ga z’n gangen nooit na maar hoor buiten wel eens een geluid. En z’n traagheid? Daar denk ik altijd bij dat hij zich verveelt. Dat er geen motortje in zit dat hem ergens toe aanzet. Dat het hem om het even is of hij gaat of niet gaat. Soms gaat hij ook weer liggen als hij is opgestaan. Nooit schiet hij weg. Eigenlijk lijkt hij in heel z’n gedrag op mij. We zijn allebei één lange ketting van luie, ongedreven bewegingen. Maar voor mij is het een zware ketting, voor hem, lijkt het, een lekkere lange luie ligdag.

Wim