Berenklauw

Na een teleurstellend feestje dit weekend, bel ik na het drinken van wat biertjes, naar mijn snackbar hier in de straat. “Goedenavond cafetaria Emmi’s zegt u het maar” is mijn antwoord in een wat onduidelijk buitenlands accent. “ Hallo met Jasper de Glas” zeg ik, ”Ik zou graag een berenklauw saté willen als dat kan.”. “Heej Kasper”. De medewerker daar denkt mij te kennen,”vijf minuutjes klaar ja?” Met een eenzaam gevoel maar toch een honger pak ik al vast een vork uit mijn lade. Ik loop mijn trappenhuis uit, door de lege eenzame donkere straat voor mijn flat. Ik zie de goedkope neonreclame van mijn friettent al 200 meter van tevoren oplichten en voel de 2,50 in mijn zak branden voor de berenklauw.
Mijn gedachten gaan al uit naar de medewerker van de friettent en zijn familie. Hij zal het wel weer zwaar hebben denk ik. Zijn familie woont hier vast niet en zijn baas is altijd erg streng tegen hem. Ik vermoed ook dat hij banden met de Turkse maffia heeft want hij rijdt altijd in een te dure auto. Ik doe de deur open en de gefrituurde lucht komt me bij binnenkomst al direct tegemoet. De medewerker staat met een lach me op te wachten: “Ghai Kasper je berenklauw.” Ik bedank hem en vraag wat het kost, alhoewel ik de prijs al uit mijn hoofd weet en leg de 2,50 op de toonbank. “Kasper eet je wel eens noten?” vraagt hij. Verbaasd draai ik mijn hoofd “Ja die eet ik wel eens” zeg ik. “Ok, eet je ook wel eens kaviaar dan?” vraagt hij. ”Nee dat niet” antwoord ik. “Dat is lekker man” zegt hij, “net als champagne”. Hij lacht met een brede mond. “Je begint op je baas te lijken” zeg ik. Trots lachend kijkt hij me aan. “Eet smakelijk” zegt hij. Ik hoest. “Dank je wel” zeg ik en loop naar huis.

Jasper