Bea

“Jouw haargrens begint ook te verschuiven.” zei ze spottend, zoals ik van haar gewend was.

“Nee jôh, dat hoge voorhoofd heb ik al zeker twintig jaar.” had ik willen zeggen. Maar om nou meteen discussie met haar te hebben nadat ik haar jaren niet meer had gezien, dank je de koekoek zeg.

“Misschien…” zei ik dan maar. Gelukkig kwam ze voor mindfulness en niet voor yoga, dacht ik. Yoga was op woensdagavond en mindfulness op vrijdagmiddag, dan hoefde ik haar en haar chique pretenties tenminste niet iedere keer tegen te komen. Ik had Bea nooit gemogen, ook op de MAVO al niet. En toen kon ik niet om haar heen, nu gelukkig wel. Toen had ik vaker aan wraak gedacht, als ze weer iets had uitgehaald. Achteraf bekeken was dat allemaal kinderspel, maar wel met een scherp randje. En die wraak was er nooit van gekomen. Eigenlijk maar goed ook dacht ik, en stapte de yogaruimte in. Ik was aangenaam verrast dat oude Ria er weer was. De lessen waren serener als deze voormalig verpleegster er ook aan deelnam. Na de yoga trakteerde ik haar op koffie in de stad. De ontmoeting met Bea maakte allang geen indruk meer op mij.

Marc

(Snelschrijven met haargrens, chique, wraak en verpleegster)