Astronome

Willem keek op zijn digitale horloge. Het schermpje was vaag, tijd voor nieuwe batterijen. En… shit! Nu was hij te laat voor zijn afspraak. Dag opdracht! En toch ging hij!… Hij belde… het duurde even.

Een warme vrouwestem nam op.

“Hallo met Willem. Ik ben de tijd even uit het oog verloren…” kreeg hij met moeite uit zijn keel. Hij klonk gammel, mopperde hij in stilte.

“O maar dat geeft niet.” zei de vrouw kalm.

Eenmaal aangekomen bij de astronome, bleek dat ze met niemand anders had afgesproken, hij had gewoon de klus! Die expositie ging hij fotograferen én de website vormgeven. Een intrigerend ruimteschip hing op schaal boven haar tafel. Het was een lamp. Na het “officiële” gesprek klikte het wonderwel en babbelden ze nog over wielrennen, een naar bleek gemeenschappelijke interesse, en de humor van het stupide dingen in het leven relativeren. Wat een leuke opdrachtgeefster.

Marc