2022
Het was niet zozeer wat er op televise te zien was, het ging meer om de beelden die achterwege bleven. Beelden van kapotgeschoten steden en dromen, beelden van een land dat zuchtte onder de waanzin van één man.
Maar Igor was niet achterlijk, hij kende de doctrines van de krijgsheer die zich verschool in zijn ivoren toren, veilig voor de wraak van een volk dat de betekenis van het woord haat opnieuw leerde kennen. Hij keek naar de hemel, wetend dat in de verte vliegtuigen de zon verduisterden en hun raketten richtten op doelen die door internationale verdragen verboden waren. Zijn hart was bij hen die in kelders vreesden voor hun levens en voor hun huizen.
Wanhopig vroeg hij zich af wat hij fout gedaan had. Het was te makkelijk om de schuld neer te leggen bij de top van het Kremlin. Het was te makkelijk om de schuld af te schuiven op de schouders van de voormalige spion.Te lang waren ze te naïef geweest, en hadden ze de verkiezingen laten winnen door de man die geveinsd had een geweten te hebben, maar die nu oorlogsstrategieën hanteerde die de straten van zustersteden rood deden kleuren.
“Hij is goed voor Rusland”, hadden de mensen op straat gezegd als ze gevraagd werd waarom ze op hem gestemd hadden, en ze gingen weer verder met hun levens.
Maar hij was niet goed voor Rusland, de schande van 2022 breidde zich als een inktvlek uit over het grote land, en deed haar inwoners beseffen dat een tweede revolutie misschien beter was geweest dan blindelings stemmen op een man die de oorlogen van de Middeleeuwen deed herleven, zei het nu met wapens die een hondervoud aan mensenlevens kostten.
Het was te laat besefte Igor, voor nu was het te laat. Zijn wapen was zijn stembiljet geweest, maar hij had het verkeerd ingezet.
En toch, toch was het ook te makkelijk om onderdanen verantwoordelijk te stellen voor de daden van de staat, wist hij. Igor had net zoals velen, iets wat ontbrak op het Rode Plein, iets dat centraal hoorde te staan in iedere strijd. Zijn hart bloedde mee met de mensen in de straten van de steden op slechts honderden kilometers afstand.
Onder hen bevonden zich zijn familieleden, die woonden in een land dat tot voor kort beschouwd werd als het zijne. Hij huiverde van angst als hij aan hen dacht, overlevend in steden waar de geraamtes van flatgebouwen de skyline vormden.
Wanhopig vroeg hij zich af wat hij nu nog kon doen, en hij hanteerde een instrument dat normaal zo krachtig was maar nu zo krachteloos leek. Hij stuurde zijn liefde naar de inwoners van Oekraïne.